Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ της Ολυμπίας Παπαδούκα

"Αρνιέμαι"
Μουσική : Mίκης Θεοδωράκης
Ποίηση : Ιάκωβος Καμπανέλλης

Γυναικείες φυλακές Αβέρωφ. Γυναικείες φωνές που ενώνονται και αγωνίζονται για τον κόσμο που έρχεται, για την κοινωνική δικαιοσύνη. Θα φανταζόταν κανείς ότι η πλειοψηφία των φυλακισμένων γυναικών ότι θα ήταν ποινικές, αλλά όχι, οι φυλακές Αβέρωφ πλημμυρίζουν από πολιτικές κρατούμενες: γυναίκες που έχουν πολεμήσει στην Αντίσταση ή μανάδες Αντιστασιακών ή μικρά κορίτσια που αυθόρμητα δείχνουν αλληλεγγύη στους συνανθρώπους τους που βασανίζονται στις φυλακές και στα ξερονήσια. 

ΒΙΑ. ΣΥΝΟΠΤΙΚΕΣ ΔΙΚΕΣ. ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ.

Στο Α' Μέρος η Ολυμπία Παπαδούκα δίνει γλαφυρή περιγραφή των δύσκολων συνθηκών διαβίωσης των συγκρατουμένων της που ,όμως, η τέχνη μέσα από σκετς, χορωδίες και η αλληλεγγύη  καταφέρνουν να απαλύνουν τον πόνο αυτών των γυναικών , και αντί να λυγίζουν μπροστά στη στέρηση της ελευθερίας, όλο και να δυναμώνουν...αντί να γονατίζουν , όλο και περισσότερο να υψώνουν το ανάστημα τους μπροστά στους βασανιστές του , στο ίδιο το κράτος.

Μόνο ένα πράγμα δεν άντεχε η ψυχή τους, να αποχωρίζονται τα παιδιά τους, που τα άρπαζαν από την αγκαλιά τους για να τα μεταφέρουν στο Ορφανοτροφείο της βασίλισσας Φρειδερίκης, για να τα συνετίσουν , για να αποκτήσουν το εθνικό φρόνημα που αρμόζει σε έναν Έλληνα ... Παράδοξο, γιατί η βασιλική οικογένεια  Γκλύξμπουργκ δεν καταγόταν από την Ελλάδα, βέβαια ίσως είχαν και αυτοί σχέση με τους Αρχαίους Έλληνες! Και ο παραλογισμός αυτός φτάνει μέχρι τις ημέρες μας...

Στην καθημερινότητα τους, παραδίδονται μαθήματα από δικηγόρους , μαθηματικούς, δασκάλες, φιλολόγους ώστε οι γιαγιάδες να μάθουν να διαβάζουν και να γράφουν  τα γράμματα των παιδιών  τους -το πιο ισχυρό κίνητρo-, οι φοιτήτριες και οι μαθήτριες για να συνεχίσουν τις σπουδές τους  και να δώσουν εξετάσεις , όταν αποφυλακιστούν. Με την ελπίδα ότι θα αποφυλακιστούν..., κυρίως, όμως , για να έχει καθεμιά τους πρόσβαση στη γνώση.

Ακούνε την αγαπημένη μαντινάδα από τους θαλάμους των μελλοθάνατων γυναικών:

Εγώ είμ' εκείνο το πουλί

που τη φωτιά σιμώνω.

Καίγουμαι στάχτη γίνουμαι

και πάλι ξανανιώνω.

Αν είσαι νιος και δεν πετάς 

με του βορρά τα νέφη

ίντα τη θέλεις τη ζωή

στον κόσμο να την έχεις.

Μην τονε κλαις τον αετό 

από που πετά σαν βρέχει

μόνο να κλαις ένα πουλί

απού φτερά δεν έχει

Η γιαγιά Μαμαλίνα, η γιαγιάκα όλων  των γυναικών,  πρώτη στην ανάγνωση και στη γραφή , πρώτη στην πρωινή γυμναστική. Και αυτή η διαίσθηση της μάνας:

-Τι έχεις γιαγιάκα;  Γιατί κλαις;

-Το πιδί μ' -μου λέει. Αφτιάζουμι το πιδί μ'δεν είν' καλά. Τον έχνε χαλασ' τουν Στάθην μ'.

-Μα γιαγιάκα προχτές δε σου 'στειλε γράμμα; Μαζί δεν το διαβάσαμε;

-Δεν ξέρου. Ιγώ μια βολά αφτιάζουμι. Του ρίξανει τουν Στάθην μ'.

Και όντως τον είχαν εκτελέσει.

Η Νίνα Οικονόμου , 12μιση χρονών δικάζεται για έσχατη προδοσία. Θεωρείται ένα μικρό κορίτσι πολιτικός αντίπαλος, εχθρός του έθνους , γιατί είχε αντιγράψει και μοιράσει προκηρύξεις με συνθήματα: ΕΞΩ Η ΑΓΓΛΙΑ, ΖΗΤΩ Η ΕΠΟΝ...

-Αποκηρύσσεις το Κομμουνιστικό Κόμμα;

-Δεν ξέρω τι είναι Κομμουνιστικό Κόμμα, γι' αυτό δεν αποκηρύσσω κάτι που δεν ξέρω. 

Τη Νίνα την αγκαλιάζουν από την πρώτη στιγμή με στοργή όλες οι πολιτικές συγκρατούμενες της και της διδάσκουν Αρχαία και Νέα ελληνικά για να συνεχίσει αργότερα τις σπουδές της. 

Η Ολυμπία Παπαδούκα ανασύρει από τη μνήμη της όλα εκείνα τα κομμάτια του παζλ που συνθέτουν με περίσσια μαεστρία το ιστορικό αυτό ντοκουμέντο , αποτίνοντας φόρο τιμής σε όλες εκείνες τις γυναίκες που αρνιούνται να υπογράψουν δηλώσεις μετανοίας για να επιστρέψουν πίσω στην καθημερινή, ελεύθερη ζωή τους, γιατί  δεν είχαν πού να γυρίσουν και σε αυτές που κι αν είχαν, δεν μπόρεσαν να υπογράψουν την ήττα τους. 

Παρατίθενται κατάλογοι με τα ονόματα των γυναικών που έχουν ζήσει στις φυλακές Αβέρωφ, άλλων που έχουν εκτελεστεί, ονόματα αντρών και γυναικών που έχουν βιαστεί  , καθώς επίσης γυναικών που γέννησαν το παιδί του βιαστή τους , φωτογραφίες, αποκόμματα εφημερίδων, αλληλογραφία , αποσπάσματα από τις επιθεωρήσεις. 

Και , βέβαια, όλοι αυτοί που έχουν κάνει αυτά τα εγκλήματα ή και που τα έχουν ακόμα διατάξει , όλοι αυτοί οι διεστραμμένοι που ήταν εθισμένοι στη βία, κατέχουν θέσεις πολιτικού και κοινωνικού κύρους. Κανένας από αυτούς δε έχει δικαστεί για τα εγκλήματα του 1948-1960. Κι αυτός ο διωγμός , όχι  μόνο των κομμουνιστών , αλλά και των συμπαθούντων, αν δεν είναι γενοκτονία, τότε τι είναι;

Για να μην αναρωτιόμαστε, λοιπόν, για τον αφασικό Νεοέλληνα που σήμερα δεν εξεγείρεται, για τις απολιτίκ θέσεις και συζητήσεις του, για τις κυβερνήσεις που οικειοθελώς  υπακούν στα ξένα συμφέροντα, για τα στελέχη των κυβερνήσεων, για την αποσιώπηση της ιστορίας, για την κατ' επίφαση δημοκρατία του 1974 και για όλα αυτά τα χρόνια που εξακολουθούν να κλέβουν τις ζωές των Ελλήνων, θα πρέπει να γνωρίσει ο κάθε λαός την ιστορία του, το παρελθόν του, γιατί τίποτα δε ξεφυτρώνει. Για όλους τους παραπάνω λόγους , αυτή η προσωπική μαρτυρία της Ολυμπίας Παπαδούκα θα πρέπει να διαβαστεί από όλους, μικρούς και μεγάλους, όχι προς φανατισμό, αλλά για να δικαιωθούν οι αδικημένοι, έστω και μετά θάνατον στη μνήμη όλων μας.  Τέλος, γιατί κάποιοι ήταν νικητές που βγήκαν ηττημένοι.

Χρήσιμος σύνδεσμος: Παραθέτω ένα ενδιαφέρον άρθρο από την Αθηνά Καλοκύρη για τη μαρτυρία της Ολ. Παπαδούκα. 

http://www.genderpanteion.gr/gr/other/files/2125499136s%20_aberwf%20_02-04-06.pdf


http://kokkinosfakelos.blogspot.com/2011/07/blog-post_13.html